Ik wil vandaag een hele mooie vergelijking met je delen. Een vergelijking die me afgelopen week weer eens duidelijk werd gemaakt. Een vergelijking die alles met ondernemen te maken heeft.
Op 29 juli vorig jaar begon mijn tweede borstvoedingsavontuur. Verwachtingen had ik niet. Het enige wat ik wist was dat ik Tess 11 maanden gevoed heb.
Voordat Tess geboren was dacht ik aan twee, hooguit drie maanden zelf voeden. Maar dat werden er dus elf. Het was niet altijd even makkelijk weet ik nog. Al vrij snel kreeg ik een dubbele borstontsteking, er kwam spruw en ik had op een gegeven moment tepelkloven. Maar ik zette door. Want wat is er nu mooier dan mijn kind datgene mee te geven wat de natuur heeft geregeld?
Geboorte Jorn
Bij de tweede kwam de vraag of ik weer borstvoeding wilde geven. Ja, natuurlijk. Ik voel me fitter dan bij Tess dus ik verwacht niet dezelfde uitdagingen. En zo ging het ook. Nu zijn we bijna 10 maanden verder en gaat het zo makkelijk. Zowel Jorn als ik genieten er van.
We overleefden een bijtfase. Ik had al snel mijn ‘afspraken’ met Jorn. Bijten is de voeding stoppen. Dat ging goed, totdat de nieuwe bijtfase kwam. Waar het bijtten doorzette tot bloedens aan toe. En ik best veel pijn ervaarde tijdens de voedingen. Ik begon de voedingen niet meer leuk te vinden. Ze hingen als een donkere wolk boven me. Ik voelde me zwaar omdat het niet ging zoals het hoorde. Het plezier was weg. Elke keer kneep ik mijn tenen bij elkaar en maakte ik een sprong in de lucht van de pijn. Jorn had me in zijn macht. Dit ging door, totdat ik vorige week mijn tranen niet meer kon bedwingen.
Maar stoppen? Daar denk ik echt niet aan. Niet op zo’n manier. Ik heb tips gevraagd aan borstvoedingsmama’s (gelijkgestemden), internet uitgepluisd en ik geef mijn borsten even rust voor herstel door te kolven.
Het kost wat extra tijd en energie maar het is voor een goed doel. Zo heb ik er alles aan gedaan om Jorn weer aan de borst te kunnen hebben.
De inspanning is het waard geweest. Ik herstel blijkbaar heel snel (wat ik ook wel wist) waardoor ik het weer aandurfde. Met de vele tips die ik kon toepassen om het aangenamer te maken kreeg Jorn geen kans om te bijten.
En wauw, wat voelde ik me opgelucht toen ik merkte hoe lekker het weer ging. Het plezier was terug. Het vertrouwen was er weer en ik begon uit te kijken naar de volgende voeding. Precies hoe het hoort te zijn.
Het is net een onderneming
Borstvoeding geven is een onderneming gelijk. Het is een groot avontuur met zijn ups en downs, het succes start bij mezelf, er is doorzettingsvermogen en lef voor nodig, je hoeft het niet alleen te doen en het verlegt grenzen omdat ik zoveel van mijn lichaam vraag. Het belangrijkste is dat zowel Jorn als ik plezier hebben.
Zonder plezier in dat wat je doet ga je het niet volhouden. Fun is de sleutel tot succes. Fun geeft je energie. Daar start de sterke fundering die je nodig hebt om elke uitdaging aan te kunnen.
Het bospad of de snelweg
Dat mijn fundering sterk is blijkt wel. De uitdagingen die ik tegen kwam heb ik op kunnen vangen. Ze hebben me niet klein gemaakt. Mijn doel is om borstvoeding te geven, dat is gelukt. Dat gaat niet altijd zoals ik het wil maar dat is prima. Als het niet linksom lukt, lukt het wel rechtsom.
De snelweg naar het doel gaat het snelst, maar het bospad met zijn uitdagingen maakt je sterker.
Voor welk pad ga jij; de snelweg of het bospad? Ik zou het leuk vinden als je het met me deelt of achterlaat in een reactie.
Ga jij voor het bospad?
Bij het bospad horen de uitdagingen die ervoor zorgen dat jij met meer zelfvertrouwen, focus, actie, energie en rust gaat ondernemen. De uitdagingen die je tegenkomt maken je sterker. Ze verleggen je grenzen waardoor jij in je kracht komt.
Is dat wat je wilt?
Tijdens een groeispurtsessie ga je ontdekken hoe je stappen voorwaarts zet, hoe je blokkades kunt helen waardoor het gaat stromen en jij gaat staan voor je grootsheid. Jij gaat staan voor het goud wat je in je hebt.